غلام عباس جعفری کوهنورد ، نویسنده و عکاس
متن زیر به گفته عباس جعفری
“وسعت دلتنگیهایم به اندازهی همهی راههای نرفته و جاهای ندیده است و از همین روست که بخشی از این اندوه را از پس هر سفری از دست میدهم اما کو تا پایان دلتنگی؟ … کو تا پایان نوردیدن همهی راهها و دیدن همهی جای ها! و اگر چه مرگ حقیقتی است تلخ ( تلخ؟ ) و همین حقیقت تلخ یا شیرین به یاد میآورد که فرصت اندک است و جای بسیار ندیده و راه بسیار نرفته مانده، پس تا مجال نفس هست، بایستی در پیچ و خم کوهها و درهها نفس نفس زد تا آندم که نفس افتد!”
———————————
غلام عباس جعفری (زاده ۱۳۴۱ شهر مشهد، مرگ ۱۶ شهریور ۱۳۸۸) یک کوهنورد، نویسنده و عکاس ورزشی ایرانی بود که در رودخانه تریشولی نپال درگذشت.
زندگی نامه
غلام عباس جعفری در ۱۳۴۱ در شهر مشهد به دنیا آمد، در ۱۳۵۶ گروهی را با نام کلوپ کوهنوردان آزاد مشهد سازمان دهی کرد. پس از انقلاب، با جمعی از دوستان، «گروه کوهنوردی آزادگان مشهد» (که بعداً به «گروه کوهنوردی آزاد مشهد» تغییر نام داد) را تاسیس کرد و بولتن «آزاد» (از شمارهٔ ۹ به بعد: «آزادکوه») را به عنوان نشریهٔ آن گروه (و بعداً، نشریهٔ خودش) منتشر ساخت. در میانههای دههٔ شصت به تهران آمد و شروع به همکاری با فدراسیون کوهنوردیکرد. او تا ۱۳۷۴ در فدراسیون فعالیت داشت اما در همین سال از فدراسیون بیرون رفت.
صعودها
عباس جعفری، بیشتر کوههای مهم ایران و چندین منطقهٔ کوهستانی خارج از کشور مانند قراقوروم، هیمالیا، آلپ، پامیر، کلیمانجاروصعود داشته است.
نخستین صعود زمستانی سوزنی بینالود (سرپرست)؛ ۱۳۶۴
صعود زمستانی دیوارهی مُلکوه؛ ۱۳۶۵
دومین صعود زمستانی «گردهی آلمانی ها»؛ ۱۳۶۷
گشایش مسیر روی دیوارهی شمالی آزادکوه (با محمد تقی بهره ور)؛ خرداد ۱۳۷۰
صعود تکی یکی از دهلیزهای صعود نشده و دشوار درهی یخار دماوند؛ مهر ۱۳۷۱
صعود قله های لیلا پیک ، ایگر پیک ، بالتی پیک (در دورهی آموزش هیمالیا نوردی توسط UIAA)؛ ۱۳۷۲
صعود قلهی ۷۴۹۵متری کمونیسم (سرپرست تیم ملی)؛ ۱۳۷۴
صعود قلهی آکونکاگوا (۶۹۶۲متر ، بلندترین قلهی قارهی امریکا)؛ ۱۳۷۹
نوشتهها و عکسها
“وسعت دلتنگیهایم به اندازهی همهی راههای نرفته و جاهای ندیده است و از همین روست که بخشی از این اندوه را از پس هر سفری از دست میدهم اما کو تا پایان دلتنگی؟ … کو تا پایان نوردیدن همهی راهها و دیدن همهی جای ها! و اگر چه مرگ حقیقتی است تلخ ( تلخ؟ ) و همین حقیقت تلخ یا شیرین به یاد میآورد که فرصت اندک است و جای بسیار ندیده و راه بسیار نرفته مانده، پس تا مجال نفس هست، بایستی در پیچ و خم کوهها و درهها نفس نفس زد تا آندم که نفس افتاد!”(نوشته ای از عباس جعفری)
فصل نامهٔ آزادکوه، خبرنامهٔ فدراسیون کوهنوردی و همکاری با نشریات همشهری، طبیعتگردی، شکار و طبیعت، قشم، شکار، سفر، ایران، و تارنگار شخصی اش آزادکوه را میتوان نام برد. از او، چند مقاله و عکس هم در نشریههای پر آوازه National Geographic، Climbing منتشر شده است. عکسهای کتابهای راه یاب سفر ایران و راه یاب بیابان گردیایران کار اوست. عباس جعفری عاطفه ای جاری در فضای گردشگری ایران بود.
زندگی شخصی
عباس جعفری، در اوایل جوانی ازدواج کرد و چند سال با همسر اول خود زندگی کرد. اما این ازدواج به جدایی انجامید و او بیش از ده سال تنها زندگی کرد. برای بار دوم، در سال ۱۳۸۴ با فرخنده صادق (یکی از دو زن ایرانی که در سال ۸۴برای نخستین بار به اورست صعود کردند) ازدواج کرد. عباس فرزند نداشت.
مرگ
در روز ۱۶شهریور۱۳۸۸، به دلیل واژگون شدن قایقاش در رودخانهٔ تریشولی در نپال، ناپدید شد و هیچگاه نشانی از او یافت نشد. همسرش فرخنده صادق همراه او بود.
صد و شصت و هفتمین شب از شبهای مجله بخارابه عباس جعفری اختصاص یافته بود که عصر یکشنبه ۱۶ شهریور ۱۳۹۳ با همکاری بنیاد ملت، انجمن کوهنوردان ایران، انجمن غارو غارشناسی ایرانیان و گروههای تور نوبل و پاسارگاد در بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، ساختمان کانون زبانفارسی برگزار شد
از سایت انجمن غارنوردی ایران