کوهنوردان نیشابوری بر فراز قله ۷ هزار متری کورژن فسکایا پرچم ایران را به اهتزاز درآوردند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)- منطقه خراسان، عصر دیروز مراسم تجلیل و استقبال از کوهنوردان نیشابوری که موفق به فتح قله کورژن فسکایا شده بودند در فرهنگسرای وکیلی شهرستان نیشابور برگزار شد.
در حاشیه این مراسم ایوب امین الرعایا، معاون سرپرست این گروه در گفتوگو با ایسنا، منطقه خراسان، گفت: چندین سال است که کمیته هیمالیانوردی قصد صعود برونمرزی و هیمالیانوردی را دارد ولی از سال ۸۵ به دلیل نبود اعتبارات لازم، صعودی در قلل هیمالیا در خراسان رضوی انجام نشد.
وی افزود: مهر ماه سال گذشته مقرر شد یک برنامه برونمرزی انجام گیرد که پس از ثبت نام و برگزاری ۱۸ اردوی آمادگی و حضور نمایندگان فدراسیون کوهنوردی جمهوری اسلامی ایران اعلام نظر کرده و یک تیم ۱۵ نفره مورد تصویب هیات استان و شورای برونمرزی فدراسیون کوهنوردی قرار گرفت و این تیم به عنوان اعضای تیم ملی و به شورای برونمرزی وزارت ورزش برده شد و خرداد ماه مورد قبول قرار گرفت.
امینالرعایا عنوان کرد: یکم مرداد، تیم برای فتح دو قله کورژن فسکایا و قله سامانی به تاجیکستان اعزام شد و طی مراحلی و با رعایت کلیه قوانین فدراسیون کوهنوردی صعود به قله کورژن فسکایا انجام شد.
وی خاطرنشان کرد: به خاطر سیل حادث شده در تاجیکستان و با توجه به قرارداد این تیم که ۲۸ روز ماندگاری و البته ده روزی که به خاطر سیل تلف شد، فقط قله کورژن فسکایا را صعود کردیم و قله سامانی به بعد موکول شد.
این کوهنورد افزود: از این تیم ۱۵ نفره، ۶ نفر از اعضاء نیشابوری بودند و ۱۳ نفر موفق به صعود و دریافت نشان برنز آسیا شدیم. از این ۶ نفر بنده به عنوان معاون سرپرست، حمیدرضا میربلوک بعنوان مسئول فنی و محمدرضا فتحی مسئول تدارکات برنامه بودیم و خوشبختانه برنامه بدون هیچ حادثهای نجام شد.
وی ادامه داد: ایوب امین الرعایا، محمدرضا فتحی، حمیدرضا میربلوک، رضا شادابی، مصطفی یزدی و رضا فرهمند اعضای ۶ نفره نیشابوری در این گروه ۱۵ نفره بودند و البته جا دارد از سیدکاظم سیادتی که جانباز بود و انرژی خاصی به گروه میداد و کوهنوردان خارجی در مقابل او زانو زده و شانههای وی را بوسیدند، نیز یاد کنم.
امین الرعایا گفت: کوچکترین عضو این گروه ۲۵ و بزرگترین عضو ۶۲ سال داشت و تعامل و در کنار هم قرار گرفتن چنین تیمی بسیار عالی اتفاق افتاد و وقتی به قله رسیدیم با صدای بلند گریه میکردیم و حال عرفانی بسیار خوبی بود و به یاد همه کسانی که دعای خیرشان پشت سر ماست، بودیم. اهتزاز و افراشته شدن پرچم ایران حس و حال خوب و وصفناشدنی به ما داد.